In die eerste 7 jaren van behandelingen, voedingspatroon aanpassen en steeds geconfronteerd te worden met het feit dat ik een ongelooflijk gevoelig lijf heb voor van alles heeft me een grote stap vooruit gebracht. Maar tjonge, wat heb ik Luc af en toe met venijn en bergen weerstand bezocht. Toch heb ik doorgezet en ben trouw naar België blijven gaan voor de behandeling en zijn adviezen.
Die adviezen bleven niet alleen bij het fysieke aspect. Ook het mentale, emotionele en vooral spirituele aspect van mijn ziek zijn kwamen in deze jaren aan de orde. Ik kon maar geen vrede sluiten met het feit dat ik overledenen kan zien, dingen gewoonweg weet en dat de taal voorbij woorden en feiten me veel beter af gaat. Het ene been in het hier en nu en het andere been in de wereld van energieën en natuurkrachten die steeds harder om aandacht schreeuwden. Ik kon er niet meer omheen en toch wilde ik dat niet weten. Ik sprak me daar zelden over uit en ondertussen ging de stroom aan informatie die bij me binnenkwam maar door en door. Hartstikke vermoeiend, energie vretend en een pijnlijk lichaam. Is dat dan de reden dat ik me zo voel?
Uiteindelijk ben ik bij Magda terecht gekomen. Zij heeft ook een gave om in contact te zijn met het ‘onzichtbare’. Vele gesprekken, bevestigingen en tranen later ging ik toch steeds meer vrede krijgen met mezelf en met mijn gave. Weet jij wel dat er mensen zijn die wensen dat ze zo gevoelig zijn, zei ze. Uhm nee en ik kon me dat ook echt niet voorstellen. Ik zat er echt niet op te wachten om bij de slager te voelen wat degene naast mij bezighield om vervolgens bij te bakker te komen en daar weer een ander ‘verhaal’ tegen te komen. Ik wilde gewoon boodschappen doen, geen boodschappen uit de sterren plukken om vervolgens mee naar huis te nemen …….
Lang heb ik mezelf stil gehouden, angst voor wat anderen van me vinden, ze verklaren mij voor gek! Gelovige mensen willen niets meer met me te maken hebben want dat mag niet, dat is slecht. Ik heb heel wat gevechten met mezelf geleverd. En de reis ging verder en verder. Zo kwam er een kinderpraktijk waarin mijn ‘antenne’ heel goed van pas kwam, soms tot grote schrik van de mensen die bij me aan tafel zaten. De kern van een ‘probleem’ is niet altijd makkelijk te ontvangen weet ik inmiddels…….
Met mijn gezondheid ging het beter en nog beter en nog beter! Dat ging gelijk op met mijn innerlijke reis om vrede te sluiten met mijn gave en vermogens. Ik heb stap voor stap de weg vrijgemaakt om met alle twijfels, angst en het idee een raar mens te zijn( ben ik dan ook wel in positieve zin :-)) toch te kiezen voor opleidingen, cursussen die echt mijn interesse hadden en nog steeds hebben.
Wat als fibromyalgie de wake up call is om te ontdekken hoe fijnbesnaard je bent?
Volgende keer meer hierover.