Pijn. Wat is pijn? Zolang ik me kan herinneren is er altijd wel ergens pijn geweest in mijn lichaam. Het wordt normaal, je draagt, geen geklaag, doorgaan, het is normaal…..
Totdat……mijn lichaam niets meer wilde. Moe, leeg, pijnen die steeds feller worden én een bezoek aan de reumatoloog is nog het enige dat een antwoord kan geven. Tenminste, daar ging ik vanuit. Het zal toch een keer duidelijk worden wat er met mijn lichaam aan de hand is?
najaar 2003;
Voor de buitenwereld ben ik gewoon zoals altijd. Ik werk fulltime, probeer zoveel mogelijk te blijven doen wat ik altijd doe en toch sluipt de vermoeidheid en de pijn steeds verder binnen. Verbijten doe ik, door de pijn heen gaan iedere dag weer. Tja, je moet toch naar je werk en zolang er geen diagnose is is er ook niets aan de hand. Ik kan het niet rechtvaardigen voor mezelf om thuis te blijven want ze kunnen tot nu toe niet verklaren waar de pijn vandaan komt.
Botscan, onderzoeken,steeds meer pijnen op verschillende plekken in mijn lichaam en zo ongelooflijk moe, hondsmoe. Eindelijk de dag dat ik de uitslag van het onderzoek krijg. Dat pakte iets anders uit dan verwacht. Er is niets te zien? Ik barst in tranen uit, ik ben kwaad, ik wil dit niet! Ik ben 24 en voel me 100. Word ik nu echt helemaal gek? Verbeeld ik me dit? Zit het tussen mijn oren? WAT IS ER IN HEMELSNAAM MET MIJ AAN DE HAND!
De boodschap die ik meekrijg: U heeft waarschijnlijk fibromyalgie maar u heeft nog niet genoeg pijnlijke plekken om de diagnose te mogen geven. Ik dacht dat de grond onder m’n voeten wegsloeg. Ik ben gek…..
Dit kon mijn hoofd niet meer verwerken. Zit je dan. Mijn werk, toekomstplannen, moet ik echt zo door voor de rest van mijn leven? Ik zakte steeds verder en dieper weg in de rampscenario’s die mijn hoofd me voorschotelde. Ik ben ziek en waar gaat dit stoppen……………
En zo begon de zoektocht om de dagen weer leefbaar te maken.